Дустии халқҳо — ин консепсияест, ки дар он ҳамкории созанда, фаҳмиши мутақобила ва эҳтироми фарҳангҳои гуногун дар маркази таваҷҷӯҳ қарор дорад. Дар ҷаҳони имрӯз, ки бо муноқишаҳо, кина ва нофаҳмӣ байни миллатҳо пур аст, дӯстии халқҳо ҳамчун роҳе барои расидан ба сулҳ ва рушди устувор арзиш дорад.
Дустии халқҳои тоҷику қирғиз ва узбек дар асоси эҳтироми фарҳангҳо, забонҳо, анъанаҳо ва арзишҳои гуногун бунёд мешавад. Фаҳмидани фарқиятҳо ва хосиятҳои ҳар як миллат имконият медиҳад, ки бо ҳамдигар бо меҳр ва муҳаббат муносибат кунем.
Дӯстии халқҳо ин ду миллат метавонад ба рушди иқтисодӣ ва ҳамкориҳои тиҷоратӣ мусоидат кунад. Кишварҳо метавонанд дар соҳаҳои гуногун, аз қабили саноат, кишоварзӣ ва технология ҳамкорӣ кунанд, ки ин ба беҳтар шудани зиндагии мардум оварда мерасонад.
Ташкили барномаҳои таълимӣ ва фарҳангӣ, ки мардумро бо анъанаҳои гуногуни дигар халқҳо шинос мекунад, метавонад дустии байни миллатҳоро тақвият бахшад. Фестивалҳо, намоишгоҳҳо ва барномаҳои фарҳангӣ воситаи хуби муаррифии фарҳанги якдигар мебошанд.
Дӯстии халқҳо метавонад ба коҳиши норозигии сиёсӣ ва низоъҳо кӯмак расонад. Вақте ки миллатҳо якдигарро мефаҳманд ва эҳтиром мекунанд, имконияти беҳтар кардани муносибатҳо ва расидан ба сулҳ зиёд мешавад.
Ба рушди иҷтимоӣ ва фарҳангии кишварҳо мусоидат мекунад. Мардум метавонанд аз таҷрибаҳои якдигар омӯзанд, ки ин ба беҳтар шудани шароити зиндагии онҳо оварда мерасонад.
Дӯстии халқҳо на танҳо як идеал аст, балки зарурати замон низ мебошад. Вақте ки миллатҳо бо ҳамдигар дӯстӣ мекунанд, онҳо метавонанд дар роҳи рушди устувор, сулҳ ва амният қадам гузоранд. Ин дустӣ бояд дар тамоми соҳаҳои ҳаёт таҳкими ёбад, то ки ҷаҳон барои наслҳои оянда беҳтар шавад.
Мансур Нуралиев,
омӯзгори кафедраи психологияи ДДБ
