Таърихи ҷорӣ намудани Рӯзи Президент ба солҳои аввали соҳибистиқлолии Тоҷикистон бармегардад. Баъди фурӯпошии Иттиҳоди Шуравӣ, давлати ҷавони тоҷик ба ҷанги шаҳрвандӣ рӯ ба рӯ шуд. Он солҳо барои кишвар давраи бисёр ҳассос ва хатарнок буданд. Миллат ба раҳбари оқилу ватандӯст ниёз дошт, ки тавонад кишвари аз ҷанг ҷудошударо ба сулҳу оромӣ ва ваҳдат бирасонад.
Рӯзи Президент яке аз санаҳои муҳими таърихӣ ва давлатӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ба шумор меравад. Ин рӯз ҳар сол 16 ноябр таҷлил мегардад ва ба шахсият ва фаъолияти Сарвари давлат – Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бахшида шудааст.
Дар чунин шароити мушкил дар асоси иродаи халқ, Эмомалӣ Раҳмон дар интихоботи умумихалқӣ Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон интихоб гардид. Маҳз аз ҳамин лаҳза саҳифаи нав дар таърихи давлати тоҷикон боз шуд. Бо сиёсати оқилона ва заҳмати пайвастаи ӯ сулҳ барқарор гашт, кишвар аз вартаи нобудӣ наҷот ёфт ва роҳи тараққиёти устуворро пеш гирифт.
Ба хотири қадрдонии нақши таърихии Президент дар бунёди давлати соҳибистиқлоли тоҷикон ва таҳкими ваҳдати миллӣ, Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон соли 2016 қароре қабул кард, ки Рӯзи Президент дар кишвар расман ҷорӣ шавад. Ин рӯз ҳамчун рамзи садоқат ба Ватан, истиқлолият, ваҳдат ва пешрафти миллӣ эътироф гардидааст.
Имрӯз Тоҷикистон дар арсаи байналмилалӣ ҳамчун кишвари сулҳпарвар, пешсаф дар масъалаҳои об ва иқлим, ва дорои сиёсати мустақилу мутавозин шинохта шудааст. Ин ҳама натиҷаи сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат мебошад, ки дар тамоми солҳои раҳбарӣ манфиати халқи тоҷикро дар мадди аввал гузоштааст.
Дар ин рӯз дар саросари ҷумҳурӣ чорабиниҳои тантанавӣ, ҳамоишҳо, озмунҳои фарҳангиву илми ва вохӯриҳои ҷавонон бо роҳбарони давлатӣ баргузор мешаванд. Дар муассисаҳои таълимӣ дар бораи нақши Президент дар рушди давлату миллат дарсҳои мавзӯӣ гузаронда мешаванд.
Саҳми Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар рушди иқтисод, маориф, тандурустӣ, фарҳанг, варзиш ва сиёсати хориҷӣ низ бузург аст. Дар замони раҳбарии ӯ садҳо иншооти бузург, роҳҳо, нерӯгоҳҳо, мактабҳо ва беморхонаҳо бунёд шуданд. Ин ҳама далели он аст, ки мақоми Президент дар пешрафти Ватан нақши ҳалкунанда дорад.
Рӯзи Президент барои ҷавонон, бахусус, як дарси худшиносӣ ва ватандӯстӣ мебошад. Он ба насли нав меомӯзад, ки бо эҳтиром ба давлат, бо меҳнат ва дониш метавон Ватанро обод кард. Шахсияти Президент барои мардуми Тоҷикистон рамзи ваҳдат, сулҳ ва умед аст.
Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон на танҳо роҳбари сиёсӣ, балки Пешвои миллат ва меъмори сулҳи тоҷикон аст. Вай тавонист миллати парокандаро ба як миллати муттаҳид табдил диҳад. Бо сиёсати оқилона Тоҷикистонро ба кишвари босубот ва рӯ ба рушд табдил дод.
Ҳамзамон, нақши Президент дар боло бурдани мақоми байналмилалии кишвар низ назаррас аст — Тоҷикистон имрӯз узви фаъоли созмонҳои байналмилалӣ буда, сиёсати хориҷии мустақил ва сулҳомезро пеш мебарад. Идеяи «Давлати иҷтимоӣ ва дунявии демократӣ», ки дар Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон сабт ёфтааст, маҳз бо роҳбарии Президент амалӣ мегардад.
Рӯзи Президент ҷашнест, ки ҳар як фарди ҷомеа бояд онро бо эҳсоси ифтихор таҷлил намояд. Зеро он рамзи ваҳдат, сулҳ, субот ва пешрафти Тоҷикистони соҳибистиқлол аст.
Имрӯз миллат бо итминон гуфта метавонем, ки таҳти роҳбарии Пешвои худ ба сӯи фардои дурахшон, пешрафта, мутамаддин ва соҳибихтиёр қадам мегузорем.
Гулзода Курбоналӣ, мудири кафедраи педагогика ва психологияи тахсилоти ибтидии ДДБ
